" சும்மா... நிறுத்துக்கங்க... எப்ப நான் உங்கள மதிக்கலே. வீட்டுல இருக்கிற நாய் பூனையைக் கூட கொஞ்சுறீங்க. என்னைக் கண்டா மட்டும் காண்டா மிருகத்தைப் பார்க்கிற மாதிரி நினைக்கிறீங்க.
" பாத்தியா.. நான் ஒரு வார்த்தை சொன்னா... உன்னோடு வாயில இருந்து ஓட்டை வாளில தண்ணி கொட்டுற மாதிரி ஓராயிரம் வார்த்தைங்க வந்து விழுது."
" மத்தவங்க பேசுனா..பல்லை இளிச்சுக்கிட்டு கேக்கிறீங்க. நான் பேசுனா மட்டும் வேப்பங்காயைக் கடிச்ச மாதிரி துடிக்கிறீங்க.
" வாயைத் துறந்தா நிறுத்த மாட்டியே.. ஒன்னோட மல்லுக்கட்டியே என் மண்டை முடி கொட்டிப் போச்சு."
" சும்மா.. கதை விடாதீங்க. என்னை பொண்ணு பாக்கிறப்பவே மண்டையில் பாதி முடி இல்லை. போனாப் போகுதுன்னு கட்டுனதுக்கு எம்மேல பொல்லாப்ப இல்லே அள்ளி வீசுறீங்க."
என்னை பார்க்க வந்த தம்பதிகள் என் அலுவலகத்தில் மோதிக் கொண்ட சுவாரஸ்யமான நிகழ்ச்சி இது.
அவர்கள் பேசும் போது நான் குறிக்கிடவில்லை. அந்த தம்பதிகளின் மகளும் மருமகனும் வேறு உடன் இருந்தார்கள். இவர்களின் சண்டை அவர்களுக்கு பழக்கமாகி விட்டது. இது நம்ம குடும்பம் சீரியல் நாடகம் பார்ப்பது போல் ரொம்ப சீரியசாக கவனித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.
கிட்டட்தட்ட கல்யாணம் ஆன நாளில் இருந்தே எலியும் பூனையுமாக வலியும் வாதமுமாக குடும்பம் நடத்தி வந்திருக்கிறார்கள்.
இருவருக்கும் ரஜ்ஜுப் பொருத்தம் இல்லை. ஏறக்குறைய ஒரு மணி நேரம் அவர்களுக்கு ஜாதக நிலவரங்களை விளக்கி கூறினேன்.
சுமார் முப்பது ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் என் முன்னால் மனசு விட்டு பேசிக் கொண்டார்கள்.
அதற்கு அடுத்த படியாக மகள் மருமகனுடைய ஜாதகபலன்களைச் சொன்னேன். நான் சொல்லச் சொல்ல அந்த இளம் பெண் கண்ணீர் வடிக்க ஆரம்பித்தார்.
திருமணமாகி ஓராண்டு வரைக்கும் எந்தப் பிரச்சினையும் இல்லை. அதன் பிறகு தொட்டதற்கெல்லாம் குற்றம் குறை. அடிதடியும் அழுகையும் வாழ்க்கையின் ஓர் அங்கமாகி விட்டது.
சின்ன வயது. சீக்கிரம் உணர்ச்சி வயப்பட்டு நெருப்பாக வார்த்தைகளைக் கொட்டும் பொறுப்பில்லா இளம் பருவம்.
அந்தப் பையனுக்கு சில விஷயங்களை சூசகமாக விளக்கிக் கூறினேன். அவரும் புரிந்து கொண்டார்.
எல்லாம் தெரியும் என பகிரங்கமாக பற்ற வைக்கும் பாங்கு என்னிடம் இல்லை. அது அவருக்கு என் மீது அலாதியான நம்பிக்கை வைக்கத் தூண்டியது.
அவரும் இல்லற நிலவரங்களை இலை மறை காயாக எடுத்துக் கூறினார். வேண்டிய அறிவுரைகளை வழங்கினேன்.
இனிமேல் எங்களுக்குள் சண்டை வராது. அப்படி வந்தால் அடுத்த நிமிடமே உங்களை நினைத்து எங்களைச் சாந்தப்படுத்திக் கொள்வோம் என சத்தியம் செய்தார்.
மாமியாருக்கும் மாமனாருக்கும் மட்டற்ற மகிழ்ச்சி. இப்படி ஒரு வார்த்தை மருமகன் வாயில் இருந்து வரும் என்று அவர்கள் எதிர்பார்க்கவில்லை போலும்.
முதலில் நம்பிக்கை இல்லாமல் உங்களைப் பார்க்க மாடி ஏறினோம். கடவுளைக் கண்ட திருப்தியோடு திரும்புகிறோம் என அந்த அம்மையார் கண்ணீர் மல்க கூறியது என் நெஞ்சில் நிற்கிறது.
எல்லாம் எம்பெருமான் திருமுருகனின் திருவுள்ளம்.
No comments:
Post a Comment